Geçen hafta pansiyon görevim esnasında bir olay oldu. Zor bir akşam geçirdik denebilir.Üzücü hatta. Ambulans ile Kırşehir’e gidip geldim.
Ambulansların bu kadar soğuk olabilecğini hiç düşünmemiştim.
Kasvtli ortamı , insanı sıkıyor. Düşüncelere sürüklüyor bir yandan . İnsan neden ambulansa biner ki?Kesin kötü bir olay olmalı. Bakıyorsun sedyede yatana , ya bir yakının olsaydı, ya , eşin ya da çocuğun ?
Ürperiyorsun, biraz daha soğuk oluyor içerisi,
Biten yol, daha önce onlarca kez gittiğin o yol… Bitmek bilmiyor…
Ambulansa binerken sesler her kafadan bir ses, kimse kimseyi duymuyor oysa. Ama herkes konuşuyor. Dikkat et, elini çek, aman yavaş…O an akılda kalan birkaç cümlemsi şey…
Araçtan iniş daha kötü , önce bağıranlara yenileri ekleniyor. Nereden geldiniz, nesi var, acele edin, çekil önümüzden…Acil kapısında insanların aciliyetle ağzından çıkan bir kaç cümle daha…
İçeri giriyorsun alıyorlar elinden hastanı, sonrasında geri dönüş, yolda sessizlik…Arada yorumlamalar oluyor elbet , dengesizce… Az önce bıraktığımız kişi kimsenin yakını değil çünkü . Vah, yazık , Allah şifa versin diyoruz sadece…
Ya geri dönemeyenler? Hastayı kapısında bekleyenler…
Hastane daha soğuk olsa gerek…
Hiç üşümemek dileğiyle…